"DADDI POGI!"

Natupad na rin ang panagarap ko... ang makasakay ng airplane. All courtesy of my company... hehehe. Kasi kahit anong gawin ko sa buhay ko hangga't nandito ako sa kumpanyang ito... hindi ako makakaalis ng bansang Pilipilinas on may own money. Magkano lang ba ang kinikita ko sa kumpanyang ito? Never a way I can afford to fly on my own... hangga't nasa HItachi ako! Gets?

Pero madalas nalulungkot din ako dito sa Mexico. Though marami kaming engineers na pinadala dito for a 2 months training eh... eh nakakalungkot pa rin. My most saddest time here eh nung first time na nakachat ko si Medz. As usual we were exchanging hellos and his. Kwentong masaya dito... kwentong masaya duon. Kwentong PBB dun... kwentong mehikano naman dito. Then came yung kuwento nya about my Adi.

Kwento ni Medz... pag daw may dumadaan na eruplano sa tapat ng bahay namen... Adi will always scream saying "Daddi pogiiiii!!!". Always daw na ganun ang ginagawa ng anak kong mahal whenever a plane pass by. Upon hearing that... i just felt some tears flowing down my cheeks... coming from both my eyes. Nakakaiyak! I felt really helpless that time. Parang I want to say something sa anak ko to let her know na naririnig ko sya para mabawasan yung pagka miss nya saken. Maski nga ngayon na ginagawa ko tong blog na to... parang naiiyak na naman ako. Miss ko na talaga ang mag_anak ko.

The next time na nag email saken si Medz... she was saying that ikiwento daw nya ke Adi na nagkachat kame and sinabi daw nya sa aken yung ginagawa nya pag maydumadaan na airplane sa tapat ng bahay namen. And ang sabi daw ni Adi, "Sinabi mo ba Mommi na Daddi pogi ang sabi ko?". Umuo naman si Medz. Tapos sabi daw ni Adi, "Kala ko Daddi lang ang sabi mo eh... hindi sinabi yung 'pogi' eh.". Kakaiyak talaga!