"DADDI POGI!"

Natupad na rin ang panagarap ko... ang makasakay ng airplane. All courtesy of my company... hehehe. Kasi kahit anong gawin ko sa buhay ko hangga't nandito ako sa kumpanyang ito... hindi ako makakaalis ng bansang Pilipilinas on may own money. Magkano lang ba ang kinikita ko sa kumpanyang ito? Never a way I can afford to fly on my own... hangga't nasa HItachi ako! Gets?

Pero madalas nalulungkot din ako dito sa Mexico. Though marami kaming engineers na pinadala dito for a 2 months training eh... eh nakakalungkot pa rin. My most saddest time here eh nung first time na nakachat ko si Medz. As usual we were exchanging hellos and his. Kwentong masaya dito... kwentong masaya duon. Kwentong PBB dun... kwentong mehikano naman dito. Then came yung kuwento nya about my Adi.

Kwento ni Medz... pag daw may dumadaan na eruplano sa tapat ng bahay namen... Adi will always scream saying "Daddi pogiiiii!!!". Always daw na ganun ang ginagawa ng anak kong mahal whenever a plane pass by. Upon hearing that... i just felt some tears flowing down my cheeks... coming from both my eyes. Nakakaiyak! I felt really helpless that time. Parang I want to say something sa anak ko to let her know na naririnig ko sya para mabawasan yung pagka miss nya saken. Maski nga ngayon na ginagawa ko tong blog na to... parang naiiyak na naman ako. Miss ko na talaga ang mag_anak ko.

The next time na nag email saken si Medz... she was saying that ikiwento daw nya ke Adi na nagkachat kame and sinabi daw nya sa aken yung ginagawa nya pag maydumadaan na airplane sa tapat ng bahay namen. And ang sabi daw ni Adi, "Sinabi mo ba Mommi na Daddi pogi ang sabi ko?". Umuo naman si Medz. Tapos sabi daw ni Adi, "Kala ko Daddi lang ang sabi mo eh... hindi sinabi yung 'pogi' eh.". Kakaiyak talaga!

Trajeta de Puta

Martes nuon. Tandang tanda ko. Pangalawang araw ko na ng training dito sa Mehiko. Pauwi na ako sakay ng Ford F150 na puti. Na mimaneho ni Senior Jorge. Kasama ang walo ko pang mga Pilipino na nagte'training den.

Walang masyadong kakaiba sa byahe namen. Paminsan minsang trapik sa bawat intersection na dinaanan namen. Mga lumang sasakyan... mga bagong sasakyan... mga square na bahay na gawa sa bricks... mga malalaking itim na ibon na nagkalat sa tabi ng kalsada... tugtog ng Mariachi from Senior Jorge's cassete tape na nagustuhan na rin namen... si Bodgie na as usual tulog na naman sa unahan ng sasakyan. It was a normal drive. Nothing different... no unusual things happening.

Until biglang... nagsalita si Senior Jorge. Sunod sunod ang salita. Espanyol. Hindi namen maintindihan. Syempre nagulat kame. Lalo kaming nagulat nung pilit na ginigising si Bodgie. Napabalikwas si Bodgie.

Huh! Tingin ke Senior Jorge... "What... what happen!".

Tinuro ni Senior ang bintana. Buksan daw ni Bodgie. Sunod naman si Bodgie. Maya maya may nag abot na lalake ng mga limang tajeta(calling card). Kunin daw ni Bodgie sabi ni Senior Jorge. Maski medyo na wi wirduhan abot naman ang Bodgie. Pag kaabot ni Bodgie ng tarjeta sabay tingin... tapos napangiti... tapos tumingi sa amin... lalong napangiti. Inabot naman ni Bodgie sa amen yung ibang tarjeta. Tingin agad kame pagkaabot namen. Napangiti rin kame. Nakakangiti naman talaga eh. Sige tingnan nyo!

GUSTO KONG SUMAKAY NG AIRPLANE

At this very hour eh nasa Guadalajara, Mexico ako. Not in Mexico Pampangga but in real Mexico sa labas ng Pilipinas. I am here not for pleasure or what, sana nga, but for mere training purposes. I was one of the many Hitachi Phils. employees na na assign na mag train dito sa HItachi Mexico. Magko close shop na kasi ang planta dito at sa Pilipinas na ililipat... kaya kami nandito is para turuan ng mga Mexicano kung paano nila ginagawa ang trabaho nila dito.

Given that premise... medyo, actually nagda dalawang isip ako kung tutuloy ako dito sa training nato o hinde. Mahirap na... eh kungkuyugin ako ng mga balbas saradong Mehikano dito dahil inagawan namin sila ng trabaho. Hirap na noh! Bumyahe pa ako ng mahigit sa 24 oras para lang pabugbog sa mga pizza at taco lovers na mga Mehikano. Ano ako hilo! Dios Mio!

Ang ending ko... eto ako na sa Mexico... nagte training... para agawin ang trabaho ng mga Mehikano. What happend... what makes me choose na makuyog ng mga mestizos at mga mestizas... simple lang... "GUSTO KONG SUMAKAY NG AIRPLANE!". Ma experience naman... ano ba kayo!