Masarap Mangarap 'Pag Alam Mong Matutupad

Excited na talaga akong dumating ang Sabado. Sabado is the day man! Other days just sucks!

I'll be having my gun come Saturday. Yup, bibili na ako ng baril ko. Finally! Hehehe. Ilang araw na lang at matatapos na ang paglalaway ko at pag-i-imagine ko sa baril ko. Dahil come Saturday... bibili na ako ng baril ko sa Divi. Hindi ko pa alang kung anong klaseng satifaction ang maibibigay saken nitong bago kong baril. Pero ala pa nga 'yung baril mukhang satisfied na ako sa idea pa lang na sa Sabado ay magkakabaril na ako.

Napakasarap na napakahirap na maghintay ng pagdating ng Sabado. Habang hinihintay ko lalong nagiging marahas ang imahinasyon ko. I was one time imagining na nag-organize daw 'yung team(Team T.O.M.A.) namen ng isang invitational airsoft competition. Dami daw dumating na guest and participants including famous people sa Pinas. Two day competion daw and we made makeshift tents(big). Good for ten(10) foldeable beds. Naging parang family day din daw kasi kasama nung ibang players their respective families. Tapos... nagising na ako. Tapos na ang commercial sa T.V.... "Maging Sino Ka Man Uli". Hehehe. Sarap talagang mangarap, pag alam mong matutupad.

Thanks Bro

"Bro, bro... excuse, bababa lang ako". 'Yan 'yung magic words na gumising kanina sa aken sa FX.

Muntikan na naman akong maiwan ng shuttle service namin sa opisina kaninang umaga. Hindi naman ako na-trapik. Ala ngang trapik eh. Hindi naman ako late na nagising. On time lang naman 'yung alis ko sa bahay eh. Actually the real reason ba't ako muntikan ng maiwan ng service is because... natulog ako sa FX. Yup mga Sir and Ma'am natulog po ako ng mahimbing sa FX.

Ang dapat na Buendia Ave. na bababaan ko eh nag-extend hanggang Ayala Ave. At kung wala siguro akong katabi sa FX eh malamang sa terminal na ang gising ko. Mabuti na lang at narinig ko ang magic words na, "Bro, bro... excuse, bababa lang ako". Kung Nagkataon pagod na ako butas pa ang bulsa ko pagko-commute papapunta sa Hitachi.

(Lesson Learned: When commuting(FX) and you think you'll fall asleep... 'wag kang mauupo sa dulo wherein walang gigising sa'yo when it's their time to get-off the vehicle.)

Divisoria, Here I Come

I really like having guns or gun, at least. Be it real or reel, kahit ano, papatulan ko.

It's not that I need to practice a headshot to someone na 'asar' ako. Wala naman akong kaaway na sobrang kailangan ko ng patayin para matahimik na ang buhay ko. Wala pa naman. Pero paminsan-minsan meron din. kaya ingat kayo... mga gago kayo!

My 'new' likings to 'reel' guns or gun started two(2) years ago pa, November of 2005. Me, Medz and Adi together with my two(2) sisters' family and my many cousins' family went to Star City for some fun. Actually the truth is, may nagbigay kay Medz ng free tickets(entrance and rides). Kaya nagkayayaan nung malaman ng mga 'uto' na libre ang ticket.

It was in this trip to Star City ng una ako(kami ng mga pinsan ko) nakakita AEGs. All plastic pa 'yung nakita namin nuon pero God... we're so impress. Gusto ko ng bumili nun time na un kaya lang ala akong makakalaro... alang pera mga cuz ko that time eh. Ignoramus(I do not know then that there was already this game sa Pilipinas) pa ako nuon sa airsoft gaming. But I already have this idea of playing those plastic AEGs duon sa manggahan namin sa bahay with my cuz. Pero malas talaga, ala talagang pera ang mga mokong kong pinsan. Simula nuon pinagpantasyahan ko na ang magkaroon ng 'baril'. Hindi talaga mawala sa isip ko. I promise to myself... "One day I shall own one of those guns... kahit anong mangyari."

And so, two(2) years later, dumating ang magandang balita sa akin. Si Alvin na ka-opisina ko is talking about this airsoft game sa place nila. He was inviting almost every guy sa opisina. As I was listening to him nalaman ko na 'yung airsost gun na sinasabi nya e 'yun 'yung mga baril na pinagpapantasyahan ko ng two(2) years, duon sa Star City pa. Na-excite ako. Nakinig pa ako ng balita tungkol sa new craze na ito(actually luma na pala sya). Kaya lang nalungkot din ako after ng mga ilang question and answer portion namin ni Alvin about airsoft guns. Hindi pala plastic guns ang gamit nila dun... metal pala. At dahil metal sya, mas mahal sya. Namputsa sabi ko! Kelan pa ako makakabili nito. Bang mahal pala.

Simula nuon lalong akong naglaway sa baril. Lalo ko itong pinagpantasyahan. Madalas akong matulala sa pag-iisip. Kelan kaya? Hanggang dumating ang magandang yugto sa aking magiging maniac sa baril. Sa wakas after ng ilang beses na pagmamakaawa at pag-eexplain ke Medz... napa-OO ko rin sya. Pinayagan na rin nya akong bumili ng baril ko. Walang kasing sarap na saya ang naranasan ko. Parang feeling ko sinagot uli ako ni Medz ng matamis nyang "OO" kagaya nuong sagutin nya ako ng "OO" nine(9) years ago. Sa wakas, magkakabaril na ako. Hindi ko na mahintay ang Sabado. Gusto ko ng magpunta sa Divisoria. Haayyy.

Angel

I don't know what happened or what's happening to me, pero this morning I just found myself hmming and/or singing this song entitled 'Angel'. It was a song sang by Joey Albert long time ago na ang nakalipas. It's an original song and it's our(me and Medz) song.

Angel by Joey Albert
Like sunshine on a rainy day
Blue sky takes away the gray
You walked into my life and happiness gain
I'll never be the same.

You speak and everything's okay
You smile and the the music plays
All of a sudden little things means so much
Even just a touch.

'Cause you're my angel
You came when I needed a friend
You're someone only heaven can send
Angel I love you...

Before, that was nung boyfriend-girlfriend days, this used to be my song for Medz she's my only 'angel' then. Pero now... dalawa na silang 'angels' in my heart. Umekstra na si Adi. I love you Mommi and Adi! Mwahhh!

"KODAKAN"

Hindi ko mai-post lahat ng mga pics na kuha ko sa weblog ko na Dandan Dalandan at baka bago ako maka-post o makapag-open ng kahit na ano eh abutin ako ng siyam-siyam. But I really like my pics to be posted and seen by many. Panget man ang kuha o ang subject... basta gusto ko pa rin na i-post sa internet ang mga pics na kuha ko.

I search and search and search. Hanap dito. hanap duon. Click dito. Click doon. Hanggang makakita ako ng solusyon. Hehehe. Yahoo's! Flickr. Salamat. God is really soooo good. Gawa agad ako ng account at presto... I just made a photo blog at nakapag-post na ren ako ng ilang pictures duon. Hehehe. Nakalink na rin 'tong photo blog ko sa Dandan Dalandan ko. Ayun o sa item na 'KODAKAN'.

"Necessity is the mother of inventotions."

Sniper 135cc from Yamaha

These past few weeks Medz was bugging me about the idea of buying an underbone 'bike'. Yeah a motorbike. Malapit na kasi ang Holy Week at 'pag Holy Friday we(sis' and cuz') always or usually goes out of the streets looking and chasing for people or group of people na 'nagpe-penetensya'.

It has been an unwritten norms na sa aming magka-kapatid at magpi-pinsan ang pag-punta sa 'barrio(sa Cainta)' at manuod ng mga tampalasang hudyo na walang awa sa pagpalo ng sobrang kapal na sinturon(minsan kasama pa ang buckles. ouch!) sa likod ng nagki-kristo-kristuhan barkada nila na may buhat-buhat na mabigat ng kahoy na krus. Maski na maraming tao. Maski na mainit at katanghaliang tapat. Maski na nanganagsim na ang amoy ng mga batang nasa unahan mo. Maski 'penitensya' ang paghabol at pagpanuod ng 'penitensya', tuloy pa rin kame. Taon-taon ganun paren kame. Taon-taon 'nognog' kame.

Ang akala ni Medz hinde ako masyadong interested sa idea na bumili ng 'bike' before Holy Week. 'Yun ang akala nya. Ang hinde nya alam excited na akong magka-bike. Hinde rin nya alam na may pinagpipilian na akong modelo ng 'bike'. Naghanap at nagtanong na rin ako ng price, power at porma ng bagay sa aking 'bike'. But I have some financial limitations lang sa pagbili ko ng 'bike'. Sabi ni Medz hanggang 50K lang daw ang 'bike' na bibilin ko. Over and above 50K kalimutan ko na raw 'yun. Maglaway na lang daw ako. Kaya kahit patay-na-patay ako sa Yamaha's Sniper 135cc... tiis na lan ako pare. Alaws pera si Medz eh. Pero maski na kahit papaano magkaka-bike pa rin ako. Eto nga pala 'yung mga 'bikes' na pinagpipilian ko.

1. Suzuki's Smash Revolution 110cc - blue

2. Honda's Wave 100R - magenta(fave color ni Adi)

3. Honda's Bravo - 100cc - orange(people's bike 'to, eto na pinakamura eh. hehehe)

Which one kaya? Can't wait anymore na masakyan ko 'yun 'bike' ko. Isipin ko na lang na... Sniper 'yun!

H'wag Kayong Kukuha Ng College Educational Plan

Importante ang maayos at magandang eskwelahan para maging maayos at maganda ang pag-aaral ng isang bata. Mas malaki ang porsyento na lalabas na mas magaling sa klase ang isang estudyante na nagsimulang mag-aral sa UP, Ateneo o La Salle, kaysa sa duon nakapag-aral sa mga pampublikong(lokal) paaralan. Alam kong marami ang kokontra. Marami ang hindi maniniwala. Pero anong magagawa nyo eh ito ang opinyon ko.

Hindi ko naman nilalahat pero sa tingin ko... the probability of students to excell in life is largely dictated by the kind of school their in or went to. At ang eskwelahan na 'yan ay hindi 'yung pambulikong eskwelahan(lokal) kundi 'yung mga pribado at 'yung mga nasyonal na pampublikong eskwelahan.

Nakakalungkot pero sa tingin ko iyan ang katutohanan na dapat naming harapin ni Medz ngayon malapit ng mag-elementarya si Adi. Matatapos na ni Adi ang Nursery ngayong March. Kukuha sya ng Preparatory sa June at matatapos nya 'yung ng March 2008. June 2008 may elementarya na ako.

Gusto ko sanang ipasok si Adi sa Siena pero nuong lang nakaraang gabi humihirit na sa aken si Medz, "Dad. Ah, dyan na lang naten sa Sta. Ana(public elementary school) ipasok si Adi sa elementary nya. Baka hindi natin kaya sa Siena.". Hindi ko sinagot si Medz. Napabuntong hininga ako saka ko nasabi ke Medz, "Bahala na. Dapat pala hindi college educational plan 'yung kinuha naten ke Adi. Dapat pala elementary educational plan na lang. Tsk!tsk!tsk!".

Huwag Manood Ng 'Blood Diamond'

Hindi ko gusto ang umaga ko ngayong araw na ito. Bakit? Read on...

Una. Tinanghali ako ng gising.
Kailangan tuwing umaga kapag may pasok sa opisina 4:30 pa lang ng umaga gising na ako at papunta na ako ng banyo para maligo. Kanina, 5:15am na ako nagising.

Pangalawa. Kupal ang driver ng FX na nasakyan ko.
Bakit ba naman kase na kung kailan ako nagmamadali dahil maiiwan na ako ng 'service' eh saka naman ako napasakay sa isang driver na walang malasakit sa pasahero nya kahit ma-late pa sila basta mapuno lang ang FX nya. FX taxi na 'SHEPHERD'... hindi na ako sasakay sayo. itaga mo 'yan sa malambot na bato.

Pangatlo. Kakarag-karag ang FX na nasakyan ko.
Hayup kang 'Shepherd' taxi(FX) ka, sa hinaba-haba ng byahe naten... hindi ka man lang pumalo ng 'kwarta(4th gear)'. Magaling ka lang manguwarta, tado ka!

Pang-apat. Kupal ang driver at kundoktor ng bus.
Pagkababa ko ng FX, Hanap agad ako ng bus papuntang Alabang. Pinara ko 'yung unang bus na dumaan. Maski aircon at medyo mahal ang bayad kinana ko na. Wag lang ako maiwan ng service namen sa Alabang(nakaalis na kase 'yung service namen sa Magallanes). Sa sobrang malas ko naman, magkamag-anak yata 'yung driver ng FX kanina at itong mga mokong na driver at kundoktor ng bus... ayun namasahero ang mga kupal pagdating ng bus sa Mantrade. Bwaka-ng-ina-nyo kayo! Tado kayo.

And finally panglima. Naiwan ako ng service sa Alabang.
Last hope ko na ang service namen sa Alabang. Pero dahil sa sobrang kupal ng mga taong nakasalamuha ko kaninang umaga... naiwan ako ng service. Gusto ko na talagang maghamon ng away kanina, grrr.

Sinuwerte din naman dahil sa ending ng adventures ko... 7:58 ako naka-swipe in ng ID sa time track ng kumpanya. Mabuti na lang at may mga oportunistang mga van drivers/owners na may sticker ng Technopark na naghihintay ng mga empleyadong naiiwan ng service. Salamat sa inyo mga gago kayo. Ang mahal ng singil nyo.

Lesson learned: Huwag manood sa gabi ng 'Blood Diamond' kapag may pasok sa opisina kinabukasan.

Talino At Impluwensya Para Magka-Friendster Ka

Matagal-tagal na rin namang panahon na gutom at uhaw sa 'friendster' ang mga tao dito sa Hitachi. Matagal ng unknown dito sa opisina ang URL na ito, www.friendster.com.

Naka-blocked na ngayon ang friendster simula siguro ng ma-monitor ng IT na umuusok ang friendster tuwing araw ng Sabado. Araw, kung saan dapat walang pasok. Dapat na nag-o-OT sa trabaho... pero friendster pala ang inaatupag ng mga mokong na pumapasok. Ngayon wala na talagang friendster.

Ibinalik sandali ang friendster nuong two weeks ago. Sandali lang. From 12pm to 1pm lang tapos... blocked na ule. Sandali lang talaga. Sobrang sandali lang. Hindi nga ako nakapag-update kahit konti eh. Hehehe.

Pagkatapos ng ilang panahon na miss na miss na ng mga friendster fanatics dito sa opisina ang friendster... bigla nilang nakita na nakapagbukas ako ng friendster. Nakaka-update ako ng friendster. Ang mga mokong naiingit. Bukasan din sila. Pero lahat nabigo. Wala kahit isa man sa kanila ang naka-bukas. Hanggang tulo laway lang sila. Hanggang tigas-titi lang. Kaskas sa pader na lang.

Paano daw ako nagka-friendster? Sabi ko, "Talino at impluwensya, para magka-friendster ka." Nagtinginan ang mga bang-aw... "Si Yam... oo si Yam... paturo tayo ke Yam."

(Si Yam 'yung bagong lipat(last week) na ka-dept namin papunta sa IT. Kupal talaga 'tong mga taong ito oo, malay ni Yam dun. Kabago-bago pa lang nung tao dun sa IT pagagawin agad ng iligal.)

Mareng(feeling) Chon(a)

Isa sa mga kokonting ninang ni Adi sa binyag si mareng(feeling) Chon(a). Dati syang boss ni Medz sa Fil-estate(Splash Island). Maganda siguro ang bonding nila kaya siguro maski nagsara ng ang Splash Island, oks pa rin sila sa isa't-isa.

Matagal ko na syang hindi nakikita. First and last time ko 'atang nakasama sya eh nung binyagan si Adi sa Batangas pa hah! After that, hindi ko na sya nakasama pa. Pero si Medz may constant communication pa ren sa kanya. At least once a year nagkakasama pa sila(taon-taon kayang namamapasko si Adi sa kanya hehehe).

Bali-balita lang ang naririrnig ko sa kanya from Medz. Until nalaman ko nga na nasa San Miguel Corp. na pala ang ninang ni Adi. Hanep, naka-bigtime ng ninang si Adi ko ah! Days, months and years have past until malaman ko sa kwento ni Medz na magre-resign nga raw si mareng Chon(a) sa San Miguel Corp. Sabi ko sa sarili ko, sayang naman minsan lang nga magkaroon ng bigtime na ninang ang anak ko mauunsyami pa ata. But anyways, hanggang end na lang daw this month si mareng Chon(a) sa San Miguel Corp., kaya sabi nya ke Medz i-dalaw daw minsan si Adi sa opisina nya at may regalo daw sya ke Adi. Excited si Medz pero mas excited si Adi. May problema lang si Medz... kelan kaya kame makakadalaw ke mareng Chon(a)?

Hindi magawang um-absent these past few days si Medz sa opisina nila, kakapromote pa lang nya... nakakahiya. Hindi lang 'yun, tatlo na 'yung nag-resign sa department nila na sya ngayon ang gumagawa ng trabaho. Sa aken walang problema ang pag-absent... kapalan lang nga ng mukha. Matagal na 'yung imbitasyon ni mareng Chon(a) pero kahapon lang kame nagka-time ni Medz at Adi na makadalaw ke mareng Chon(a). Isiningit lang namin after namin makipaglibing sa tiya ko. Hehehe.

Tama nga ang kasabihan, "Sa hinaba-haba ng prosisyon, sa simbahan din ang tuloy."

Not Even A Sweat

Success!

Naka-absent ako kahapon. Nakapaglibing ako sa tiya ko. How did I do it? Ganito 'yun.

Like what I have planned nung Monday ng hapon, hindi muna ako nagpaalam sa boss ko re: dun sa plan ko na pag-absent kahapon. What I did is, pagdating ko sa bahay tsaka ako nag-compose ng text. Inabot nga ng dalawang text dahil sa haba ng explanation ko eh. Dalawang beses ko pang isinend huh!

I was expecting na walang ng problema sa boss ko dahil two times na nga ako nag-text nung gabi sa kanya na a-absent ako dahil nga makikipaglibing ako. Aba eh mantakin mo na nung tanghali na nung day ng libing habang nasa simbahan kame eh bigla nag-text si boss at tinatanong ba't hindi raw ako pumasok. Na-hindot na. Problema. Tawag agad ako sa boss ko... explain ako. Mabuti naman naniwala. Narinig siguro 'yung mga iyakan sa background.

Lesson of the story: Iwasan maging habitual absentee. Tingnan mo ako, hirap na hirap mag-isip ng dahilan 'pag need talagang um-absent. Absent din kasi ako nung last week, Friday. Hehehe.

Boss Absent Po Ako Tom

Libing ng tiya Alice ko bukas, ala-una ng tanghali. Kailangan kong makipaglibing or else... tampo nito tatay ko.

Problema ko ngayon kung paano ako magpapaalam sa boss ko(ke Myla). Kaka-absent ko lang nuong Biernes last week. Ako kasi sumama ke Adi sa Sportsfest nya sa school nila. Busy kasi tatay(kakamatay lang ng tiya Alice). Paano ba? Malamang hindi ako payagan nito eh. Bahala na bukas.

Eh ano kaya kung tumawag o mag-text ako ke boss mamaya pagdating ko sa bahay. Then sabihin ko naa-absent ako, kasi nga now ko lang nalaman na bukas na pala ang libing. Eh nagagalit ang tatay ko 'pag hindi kami nakipaglibing lahat. Pwede kaya 'yun? Bahala na mamaya o kaya bahala na bukas.

Mahirap talaga maging isang hamak ng Engineer lang. Kelan kaya ko magiging boss?

Budbod ni Pusa

Since pyesta samen at wala kaming handa... ibig sabihin wala kaming pagkain para sa tanghalian namen.

Ako, si Medz, si Adi kasama ang Nanay ko at si Lorie(kapatid ko) at si Yessha(anak ni Lorie)... lumabas kame ng bahay, tanghali kahapon. Ang aming misyon... maghanap ng lugar na makakainan. Sakay ng tricycle, pumunta kame sa 'budboran' ni pusa, sa kanto ng Morga at 'nung kalsada sa may Video City.

Nakakain na kame nina Medz at Adi dito. Nagutom kasi kami nung isang gabing tumutingin-tingin kame ng mga tinda-tinda sa pali-paligid ng munisipyo. Eh nakita namen na medyo parang maraming tao dun sa likod ng kainan ni 'Dho'. So, silip naman kame. 'Yun nga, 'yun pala 'yung pinagkakaguluhan dun. Waiting ang mga tao para makaupo at makakainin ng 'budbod' ni pusa.

Maliliit lang 'yung lugar. Limang lamesa lang na square na apatan ang naka pwesto sa loob, dikit dikit na 'yon ha. Order kami ni Medz ng 'pork budbod', 'tapsilog' naman ke Adi. Habang naghihintay sa pagdating ng pagkain namen, binigyan muna kami ng naka-shorts na batang waitress ng sabaw ng nilagang baboy. Ayos naman ang sabaw, masarap. Hindi tubig na nilagyan lang ng 'pork bouillon'. Tapos, isinerve na samen 'yung drinks namen. Sago at gulaman saken(sarap... lamig!) 'tropicana' na naman ke Medz, share na lang sila ni Adi. Ayaw namen ni Medz na painumin ng tubig dun si Adi... mahirap na, baka madale pa nang 'amoebiasis o LBM' ang anak ko.

After ilang commercials sa TV at isang election campaign ads ni Manny Villar, dumating din ang pagkain namin. Oks naman ang luto, pati presentasyon. Naka-serve ang 'budbod' sa isang native rattan plate na may nakapatong na dahon ng saging. Kumpleto ang condiments. May toyo, suka, asin, ketsup, kalamansi at chilli paste(sawsawan ng siomai sa Chowking). Ito ang nagpaiba sa 'budbod' ni pusa sa ibang mga 'budboran' sa Taytay... ang kanilang libreng chilli paste. Mabilis namin naubos ang pagkain. Nagbayad agad si Medz kasi nga nakakahiya dun sa mga waiting sa labas kung magtatagal pa kame sa loob. Mura lang ang pagkain ke pusa, kaya sabi namin ni Medz... 'Babalik kami at Kakaini Ka!'.

Mag-aalas tres ng hapon ng dumating kame sa 'budboran' ni pusa. Sa kamalasang palad... sarado ang kainan ni pusa. Pwedeng pyesta at may bisita si pusa kaya sarado ang kainan nya o di kaya eh sa gabi lang talaga nagbubukas ng 'budboran' si pusa. Sa sobrang inis at gutom namen, punta kami dun sa 'budboran' sa baba ng simbahan.

Kahit halos panay sinangag lang ang 'budbod' dito... pinilit na lang namen na kainin. No choice eh. Magugutom kame. Wala kaming handa eh. Kaya sa susunod na pyesta... maghahanda na kame, maski para man lang sa sarili namen.

Pyestang Tuyo

Kahapon, Linggo... ang pyesta sa amen, sa Taytay.

Kahapon din ang unang pyesta na wala kaming handa.

We didn't even bother to make handa, kasi alam namen ala namang kaming bisita.

Isa pa... busy kame. Wala na kaming time para magluto pa.

At ang pinaka-importante... wala kaming pera. No money. Ala ching. Alang atik.

'Kala ko pasko lang ang natutuyo... pati rin pala pyesta.

You Rest-In-Peace Tiya Alice

I will be absent tomorrow. Kailangan kong samahan si Adi sa Sportsfest ng school nila. Not because awardee sya. Its just that, walang maghahatid, susundo at makakasama sya sa Sportsfest nila.

Busy ang tatay ko simula bukas hanggang hindi pa... naililibing ang tiya Alice ko. She died yesterday(last night), Valentines day. Heart ailment and its many complications ang tumalo sa tiya ko. She was supposed to be brought to the hospital that day. Kasi nga medyo hindi na maganda ang lagay. Nasabi nga saken ni Medz kagabi, while we where having our Valentines dinner(yup! natuloy po) somewhere there sa Coliseum Circle, na nagsabi nga raw ang tatay ko ke Medz na pautang ng pera kasi nga dadalhin sa doktor ang tiya ko. Alang pera si Medz nung umaga kaya sabi nya sa hapon na lang pag-uwi nya. Ayun na nga, hindi na umabot yung pera uutangin sana ng tatay ko para sa pagpapa-doktor ng sister nya.

Anyways, siguro masaya na rin ang tiya Alice ko kung nasaan man siya ngayon. Matagal na rin naman ang paghihirap nya dito nung mga panahon na may sakit sya. She deserves a comfort place din naman up there in heaven. May you rest in peace tiya Alice. Nga pala, hindi man nagamit 'yung parang hinihiram ng tatay ko ke Medz sa ospital malamang... sa kape, pandesal, zesto at mani na lang magamit 'yung pera.

Vertical Utot Pataas!

Monday ako nag-ribbon cutting ng aking(actually its me and Medz) 'self-imposed-low-carb-diet-program'. The first day was fine. I was able to finish the day na konting intake lang ng carbo ang ginawa ko. At okay lang naman ang feeling. Wala ako naramdaman na kakaiba, considering the sudden change in food/eating habit. Salamat naman.

But the second day of my 'low carb' diet was entirely different from my first day. I felt something wrong happening sa loob ng small at large intestine ko. Parang may mga kumukulong mainit na lava sa loob ng tyan ko na anytime eh sasabog ng sobrang lakas. Pruuuttt! Nautot ako. Medyo malakas. Buti na lang walang tao. Walang nakarinig. Walang naka amoy. Patuloy pa rin ang pagkulo ng magma sa loob ng tyan ko. Punta ako sa workplace ko. Umupo ako sa upuan ko. Feel na feel ko 'yung bawat tibok ng puso ko. Namputsa mauutot na naman ako. Pinigil kong lumabas. Hindi ako huminga. Buti naman nadala sa pakiusap... hindi sumabog ang lava. Yahoo! Pero teka, ano ito? Mukang nagpipilit na naman lumabas ang utot ko. huminga ako ng malalim. Pinigil ko ang hininga ko. Hindi ako kumikilos. Palakas ng palakas ang tibok ng puso ko. Kaya lang hindi ko na talaga kaya... kaya nag decide na akong ilabas voluntarily ang utot ko. Tutal kokonti naman ang tao, pede na siguro. Basta walang tunog! Huminga uli ako ng malalim. Tapos, dahan-dahan kinuntrol ang paglabas ng utot ko. Nakisama naman. Unti-unti nga syang lumabas sa kanyang lungga. Panalo... walang tunog! Yes! Kaya lang, nagka-problema ang utot ko. Pagkalabas nya ng puwet ko, wala syang madaanan diretso palabas sa brief ko and eventually sa pantalon ko. Naghanap sya ng way. Swerte naman at nakakakita sya ng way pataas. Nakalabas sya sa brief at pantalon ko(ng walang ingay), pataas between my spine and my brief at pantalon. Umangat ang utot ko sa ere... vertically... pataas. Mga two(2) seconds pa lang sya sa earth ng may marinig akong,

"Dan 'yung build.p..l...a....nnn. Pwe ano 'yun?", medyo medium voice na reaksyon ni Myla(boss ko).
"Umutot ka Dan?", nahihiya na this time na boses nya habang namumula ang muka sa hiya at tawa.
Tumingin ako ke boss at tumango sabay sabi... "Sorry."

Ang baho talaga... kahit anong tago mo pa dyan, lalabas at malalaman pa rin 'yan. Iba't-iba lang nga ang projectile. Pero parang mas okay 'pag... vertical pataas!

Valentine's Day Plan: Dinner Together

Malaki ang pressure saken ngayong Valentines Day na'to. Kailangan kong makabawi ke Medz. Kapag hindi ko sya idineyt ngayon o naibili ng regalo o ng isang bungkos ng bulaklak... nakups, patay na naman ako. Tampuhan blues na naman 'to pare ko. I am expecting this following lines from her.

1. "Kagabi nakapunta ka sa birthday, ngayon kahit konti pa-Valentines wala ka para saken."
2. "Tingnan mo, pag lakad sa opisina mo may time 'pag lakad naten wala.". Magpapaalam kasi ako na sasama ako dun farewell dinner para dun sa isa naming ka-opisina bukas.
3. "Hindi mo na siguro ako mahal... kaya wala ka man lang regalo."

Hay naku Medz! Sana you know how much I love you more than those fine dinner together, more than those exquisite sets of jewelries or much more than those beautiful bunch of fucking flowers. I wish you know that. Hindi kasi lahat ng boys 'corny'. But that doesn't mean na hindi nila mahal 'yung mga partners nila.

(Mukang mauudlot pa ata 'yung plano kong dinner tonight ah. Kanina pa ako nag-text ke Medz hindi paren nagre-return call ah. Come on baby, call me nah.)

The Agony Of A Cellphoneless Man

Wala akong cellphone kase... wala akong cellphone! Ewan ko nga ba, basta simula nung ma-drain 'yung battery nung huling cellphone ko, hindi pa ako nagkaka-cellphone. Pero nakakatawa, kasi mula noon hanggang kagabi hindi ko na mi-miss ang cellphone ko.

Inimbitahan kami(dito sa opisina) ni Shelly na magpunta sa kanila kasi daw birthday ni Kyla(anak nila ni Pet). Marami-rami rin kaming nagpunta. Si Dennis(Adonis), Vivs(Voovs), Salia(Doria), Myla(boss ko), Mariz(w/ Kevin), Tin(tin), Evie(ebok), Myra(len), Jubai(Ann), Rizz(pizza) at Mike(Dadoodz). Six(6pm) kami umalis sa opisina at nag stay kame kina Shelly hanggang eight(8pm), just in time para makabalik kami sa Hitachi para sa outgoing ng 8pm na shuttle service... para makauwi na.

Nakarating ako sa bahay ng tama lang sa oras. Hindi maaga, hindi naman late. Ayos laang! Katok ako, walang sumasagot. Katok uli, wala paren. Katok!katok!katok!... sa wakas bumukas din ang pinto. Kiss ako ke Medz, den diretso muna ako sa banyo para umihe. Paglabas ko, kinuwento ko ke Medz na nagpunta kami(mga ka-opisina) kina Shelly dahil nga birthday ni Kyla. Nagbago ang mood ng asawa ko. Parang alam ko na ang mangyayare. Isang pamilyar na pangyayare.

"Hah! Eh ba't 'di ka nagpaalam saken?", unang tanong ni Medz. Tapos sunod-sunod na...
"Sinong kasama mo?".
"Nag-date ka noh?".
"Umuna ka na sa Valentines noh?"
"Umamin ka na?". Sunod-sunod na tanong na parang BBs na lumalabas sa barrel ng M15 na airsoft gun ni Pet.

Hinayaan ko munang mag stable ang emotions ni Medz tsaka ako dumiga...
"Walang tama sa lahat ng sinabi mo. Grrr!", simula ko. "Ano ka ba? Madali lang naman i-verify kung totoo ang sinabi ko e. Tawagan mo si Shelly... now na. Para malaman mo kung totoo o hinde.", tinapos ko na ang speech ko.

Ang ending... isang maiinit na umaga(madaling araw na nun eh) ng Valentines day para sa amin ni Medz. Pero sa mga pagkakataong ganito ko nami-miss ang cellphone ko. Kung may cellphone lang ako edi sana hindi na ako umubos ng effort at talino para magpaliwanag at mapaniwala si Medz sa mga sinasabi ko. Tit! tat! tit! tat!... teka may text ata ako. Susme! cellphone pala ni aRChie 'yun. Nakalimutan ko... wala pala akong cellphone. Miss ko na talaga cellphoe ko!

Mabilis Ang Pagtanda 'Pag May Pera Ka

Kahapon nagpunta kaming lahat dito sa opisina sa birthday ni Kyla, anak nina Shelly(ka-opisina ko) at Pet(dati kong ka-opisina). Tatlong taon na 'yung bata, pero sabi ni Pet actually four years old na daw ang anak nya. Kasi daw nakakadalawang celebration na daw si Kyla ng birthday ngayon taon. 'Nung Saturday 'yung 3rd bithday at kahapon naman 'yung 4th. Ganun?

Naisip ko, pwede palang pabilisin ang pagtanda basta... may PERA ka! Happy 3rd birthday Kyla from Ate Adi.

Yes Coach!

Sa UAAP Women's Volleyball: Season 69 Semifinal round, eto ang eksena.

Ma-tension ang laro... ilang points na lang matatapos na ng USTe ang 3rd set. Humahabol naman ang Adamson. Humingi ng time-out si coach Dulce Fante ng Adamson.

May nakalawit na mic sa may ulo ni coach Dulce. Nakatutok ang camera kay coach habang nakakunot ang nuo. Nakapaligid sa kanya ang mga players at ang kanyang coaching staff.

Coach Dulce: "Okey ganito. Ikaw ano, wag mo ng anuhin 'yung ano, anuhin mo lang. 'Pag-ano, umaano ka eh. 'Wag kang mag-alala aano 'yun. Okey?"
Player: "Yes coach!".

Aano pa sana 'yung player kaya lang nag-buzzer na, hudyat na ng pagpapatuloy ng laro.

Moral lesson of the story: "When in a team sports, attend all the practices. Do all the drills. Study all the plays. And most important is... always listen to your coach. Makikita mo maski nagbe-baby talk si coach... gets mo pa ren ang play! Promise."

UAAP Women's Volleyball:Season 69(pang-Valentines talaga ah!)

Hanggang ngayon nag-iisp pa rin ako ng gagawin namin ni Medz bukas. Valentines na bukas, araw na ng mga nguso ah este puso pala. Yayanig na naman ang Pasig, sasabay naman ang Pasay. Magiging kulay pula bukas ang mundo. Bwahahaha! Bwahahaha!

Bukas sa Rizal Memorial Coliseum dadanak ang dugo. Magiging pula ang Valentines day bukas sa Rizal Memorial. Reason? Hindi ko alam kung alam na ng marami ito, hinde kasi naman nati-t.v. o nadya-dyaryo man lang ang tungkol dito. Bukas na po ang 'rubbermatch' between Adamson and USTe sa Season 69 ng UAAP Women's Volleyball. Whoever wins will get the chance to play in the finals against the powerhouse FEU team. USTe came from a lost to Adamson, sinayang nila 'yung twice to beat advantage nila noong Sunday. But anyways, knowing coach August Sta. Maria of USTe... kung hindi man maligo ng dugo ang mga players ng Adamson malamang maligo sa sarili nilang dugo ang mag-e-engot engotan na players ng USTe. Kaya come Wednesday, ang unang maubusan ng dugo ang syang talo!

Manood na lang kaya kami ni Medz sa Rizal Memorial bukas? Matagal na akong hindi nakakakain ng dinuguan eh... at least dun libre.

Sale! Sale! Sale!

Kung mahilig kayo sa tiangge-an o sa mga 'sale!sale!sale!', Taytay is the place to be. It has been part na ng Calendar tuwing pyesta ng Taytay ang 'tiangge-an around the municipal building'. Hile-hilerang mga tent ng mga Pampaguenong nagtitinda ng itak, kaldero, plato at iba't-iba pang stainless kitchen utencils. Mga pirated DVDs, VCD at MP3s na tinda naman ng mga Muslim. Tindahan ng mga 'Made in China' na branded na sapatos. Made in Korea na tsinelas na pang-gurl. Iba't-ibang ka-kikay-an sa buhok ng mga babae, na 5 piso kahit anong klase. Lahat 'yan available sa 'tiange-an around the municipal building'. Lahat 'yan itinitinda ng mga taga Marikina, Pampangga, Mindanao, Maynila, Bulacan atbp. sa murang halaga.

Naisip ko lang habang pumipili ako ng pirated DVD(8 in 1) na papanoorin ko sa bahay habang nakahiga't nakataas ang mga paa... hinde kaya mas okay sana kung mga Taytayenos ang nakapwesto at nagtitinda duon? Mga Taytayenos na itinitinda 'yung sarili nilang gawa at produkto ng Taytay. Naisip ko lang. Sayang eh.

Coffee Break(the rules!)

"Please be reminded that all pantry supplies are for Japanese expats and Managers only. Thank you. - EWS"

Hayyy! Good news mga padres and madres, I survived the first day of our(me and Medz) 'low carb diet'. I ate minamal amount of carbohydrates. Oks naman ang feeling. Walang masyadong unsual reaction/s and katawan ko, including itong tyan ko. I was actually much more concern sa reaction ng tyan ko sa bagong food intakes nya eh. I was expecting na maninibago 'tong tyan ko. Buti naman hindi... at least fot now.

Mahirap talagang mag-diet. I am telling you guys mahirap - sobra! Hindi ako nag-breakfast kanina because, syempre nga... alam nyo na, diet tayo eh. Pero kakapwesto ko pa lang sa table ko eh, parang kumukulo na ang mahal kong tyan. 'Yung kulong parang gustong butasin ang tyan ko sa gutom. Actually, naririnig ko nga 'yung kulo eh. Parang utot na nahihiya ang sounds nya lalo't pag iba ang makakarinig. So dahil sa kailangan kong i-satisfy ang tyan ko, I search for some food dito sa sobrang gulong drawer ko. Tingin doon, bukas dito. Halungkat doon, amoy doon. 15 minutes or more had past pero wala akong nakitang 'food for the boiling stomach'. Then suddenly... *think*, KAPE yeah COFFEE... coffee na lang dear. And there I go... sa pantry.

Matagal na akong nagka-kape sa pantry namen sa opisina. Matagal na talaga. As in sobrang tagal na. At sobrang tagal ko na rin alam na, hindi ako Manager at lalong hindi ako Hapon, but who cares! Ako lang siguro ang engineer na may guts(o kapal na mukha) na lapastanganin ang mga supplies sa pantry 'pag ganitong kulo-kulo ang tyan ko sa gutom or 'pag sobrang mamatay na ako sa antok. Pero nagagawa ko lang 'yun pag walang taong makakakita saken.

Pagpasok ko sa pantry walang tao(swerte) maliban lang ke Beth(malas) na taga-hugas ng mga maruruming mugs at ibang utensils na iniwan ng mga mokong na Japs at Managers. Hawak ko ang aking thermal tumbler... nagkatinginan kame ni Beth. Eye to eye. Mata sa mata. Nang biglang kumurap sya, senyales na 'yun para sabihin ko ang gusto kong gawin kanina pa, "Beth hah! magalit ka na kung magagalit ka.", sabi ko habang naka tinging pa rin ako sa kanya. Medyo kinabahan siguro si Beth. Labasan ang butil-butil na pawis sa leeg, noo at ibabaw ng labi. Kailangan ko ng gawin 'to kaya sinabi ko uli ke Beth, "Magkakape ako... engeng kape. Kulo-kulo na ang tyan ko sa gutom." Napahinga ng malalim si Beth sabay sabi na tila baga pabulong, "Kuha na lang kayo dyan Sir. 'Wag nyo lang ita-timing na me ibang tao. Alam nyo na(sabay turo sa papel na nakapaskil sa pader malapit sa electric airpot)."

"Please be reminded that all pantry supplies are for Japanese expats and Managers only. Thank you. - EWS"

Happy Fiesta, Sa Bayan Kong Sinilangan

Third Sunday na pala ng February this coming Sunday. At para sa mga taga-Taytay(Taytayenos) isa lang ang ibig sabihin nyan... Fiesta na naman ng Taytay.

Trapik na naman nito. Teka, masyado namang 'understatement' iyun eh... ulet! Bang-trapik na naman nito(ayan Taytay-na-Taytay 'yan). Marami na namang pasaherong-empleyado ang 'magmu-moon lighting' na muna for awhile. Magiging imbentor na muna sila pansamantala, aside from their regular work. Matututo at mag-iimbento na naman sila ng mga dahilan kung ba't sila 'late' sa trabaho kahapon, ngayon, bukas at magpasa-hanggang hindi pa nakakaraos ang Fiesta ng Taytay. Mga imbentong-dahilan na kailangang gawin dahil kung hinde... bye, bye job or worst bye, bye... LIFE(bang!).

Para sayo na isang tunay na Taytayenos, oks lang 'yung trapik at oks lang 'yung 'late' sa trabaho, nakakaimbento ka pa naman ng dahilan kung ba't ka laging late eh. Masaya naman kasi talaga ang Fiesta ng Taytay eh. Tsaka alam mo naman na maiintindihan din ng Boss mo kung ba't lagi kang late. Inimbita mo kasi sya sa bahay nyo ngayong Fiesta, at sigurado ka... impierno ang dadanasin nyang trapik bago makarating sa inyo. At pagkatapos ng experience nyang 'yun, taon-taon hindi mo na kailangan mag-imbento pa ng dahilan kung ba't ka late. Alam na ni Boss. Naranasan na nya eh! Happy eating na lang Boss! Hehehe.

Where: Club Manila East Ground

Final leg na ng Sportsfest nina Adi sa school nila. I-try kong mag-absent this coming Friday. Para naman may support sya kahit i-isa.

Hindi naman finalist si Adi sa kahit na anong events this coming Friday. Individual o team events man... actually talo lahat sya. Expected na namin ni Medz na magiging ganito ang resulta. Mahiyain talaga si Adi sa simula pa, mana talaga sa Daddi nya. Sabi nga ng Tatay ko na syang kasama ni Adi last week nung eliminations,"Ayun tumakbo lang ng konti, tapos ayaw ng sumali... mainit daw!". Hay naku nag-inarte pala anak ko.

Kaya this time, gusto kong ako naman ang sumama sa kanya sa Friday sa final leg ng Sportsfest nila. Baka kahit papaano eh magyabang sa aken at tapusin ang lahat ng events na kasali sya. And eventually baka magkaroon pa sya ng special awards, "Most Improved Athlete(meron bang ganun?)". Baka kasi nagpapapansin lang sa amin ni Medz... minsan lang kasi kami makasama sa mga school activities nya eh. That's the down side talaga 'pag both parents are working. Nakaka-guilty talaga. Sobra!

ps.
Syanga pala, buong akala ko eh sa Club Manila East(CME-*eto 'yung high-end na swimming resort sa Taytay ngayon) ang Sportsfest ng school nina Adi. I was wrong, dun lang pala sa labas... sa tapat ng CME. Mainit nga teacher! Nakakalito kasi ang nakalagay sa info sheet na idinikit sa notebook ni Adi eh. "WHERE: Club Manila East(CME) Ground"

Low Carb Diet: Unknown

Special 'tong araw na 'to for me and for Medz. Dahil this day marks the start ng aming 'low carb diet'. Yahoo... sa wakas after so many tries natuloy din ang 'ribbon cutting'. Tuloy-tuloy na 'to, walang ng atrasan 'to. Kaya lang may problema eh... paano ba 'yung 'low carb diet?'. Nakigaya lang kasi ako dun sa 'diet program' ni Pet, 'yung asawa ni Shelly na ka-opisina ko. Pero hindi ko naman talaga alam kung ano 'yung 'low carb diet' eh. Ah ewan basta, tuloy ang 'low carb diet' namin ni Medz. Walang makakapigil.

Minsan there were things in life na mas masaya, mas masarap o mas exciting 'pag hindi masyadong planado. Mas may thrill, mas my suspense mas may element of surprise 'pag hindi naka-schedule. Medyo nasusuka na kasi ako sa kaka-plano ng production ng HDD's dito sa Hitachi eh. Paminsan-minsan I need to have a break din naman. 'Yun nga lang at the expense of our(me and Medz')... FAT!

'Search' ko na lang nga mamaya sa internet kung paano 'yung 'low carb diet'. Basta ang sigurado... simula ng diet namin ni Medz ngayon. Clap!clap!clap!

I Don't Want To Be A Battered Husband

Eliminations ngayon ng Sportsfest nina Adi sa school nila. Actually kaninang umaga 'yun. I wonder kung ano ang nangyare. Nanalo kaya si Adi o as usual nahiya na naman kaya ang bata-batuta? Bakit kase sa dinami-dami ng mamamana sa Daddi nya eh ba't 'yung pagiging mahiyain ko pa ang namana. Talaga naman oh!

But honestly, medyo excited na akong malaman ang kwento. Malamang bukas na ako makabalita sa Tatay ko. Sigurado kasing tulog na ang Tatay ko pagdating ko sa bahay nila at malamang pati si Adi tulog na ren. Iyan lang ang disadvantage 'pag both parents are working. Marami kang mami-miss sa mga nangyayari sa anak mo habang lumalaki sila. Tumigil na lang kaya akong mag-trabaho? Sa bahay na lang kaya ako? At si Medz na lang kaya ang mag-trabaho? Hmmm... teka nga... Ayaw ko yata nun... ayaw kong maging battered husband noh!

Valentines si Medz, Pasko Ako

Nakakatawa, parang ako din si Medz('pag Valentine's day) nung bata pa ako tuwing sasapit ang pasko. Alam ko kase magbibigay na naman ng regalo si Santa Claus.

Alam ko naman na walang Santa Claus. Alam ko naman na Nanay ko lang ang naglalagay ng regalo dun sa medyas(actually plastik na supot nga 'yun eh) na isinasabit ko sa labas ng bintana namen taon-taon tuwing sasapit ang pasko. Pero kahit ganun, nagwi-wish pa rin ako ke Santa Claus ng gusto kong regalo. Ngako-compose pa rin ako ng, "To North Pole. Dearest Santa, ..." na sulat. Asa pa rin ako. Sayang eh!

Eh minsan isang pasko, kasi nga alam na ng Nanay ko na hindi na ako naniniwala ke Santa. At alam nya na rin na alam ko na, na sya lang 'yung naglalagay ng regalo sa medyas(o supot na platik) na isinasabit ko sa labas ng bintana namen tuwing pasko at hindi si Santa Claus. Aba! hindi ba naman nilagyan ng regalo 'yung medyas ko. Ang ending... umagang-umaga nasa palengke kame ng Nanay ko. Reason? Ibinibili ako ng laruan na dapat sana eh... inilagay nya dun sa medyas ko.

Inis na inis ang Nanay ko. Akala raw nya kasi eh hindi na ako naniniwala ke Santa Claus, kaya hindi na nya nilagyan ng regalo 'yung medyas ko. "Hindi na nga po!", sabi ko. "Maski buking ko na kayong dalawa ni Santa Claus dapat... may regalo pa rin ang medyas ko!", sabi ko habang nakatingin saken ng masama ang Nanay ko na tila baga gustong pagkasyahin ako sa medyas ko.

February Fever

Feb na pala. Parang last month Jan pa lang ah(syempre Feb ngayon kasi Jan last month-engots. kainis talaga!).

Next week Valentines na. Payanig sa Pasig na. Matagal na nga akong inaaya ni Medz na mag-join kame sa putukan sa Pasig eh. Hindi pa raw sya nakakapunta dun. Baka siguro this time(next week) finally ma-convince na nya ko. Short time lang.

Mamumublema na naman ako nito. Kailangan ko na naman mag-isip ng ire-regalo ko. Kung hinde... patay na naman ako nito. Tampuhan blues na naman 'to pare ko. Sabi nya oks lang daw sa kanya 'yung walang rega-regalo 'pag Valentine's day. Actually, ayaw nga raw nyang ise-celebrate 'to e. Baduy daw. Corny daw. Pero lagi naman syang nag-e-expect ng regalo from me. Eh lagi naman akong walang regalo. Kaya lagi na lang nagtatampo ang lola mo. Sa awa ng Diyos ganito kami ni Medz taon-taon tuwing sasapit ang Pebrero... comedy.